Belediyeden Maaş Alanların Vicdanı Nerede?

Narlıdere Belediyesi’nde patlayan grev kararı, sadece bir emek meselesi değil. Bu artık, vicdan ve fırsat eşitsizliği meselesidir.

Bir belediye düşünün…
Yeni başkan seçilmiş, borçla boğuşuyor, halkına hizmet götürmeye çalışıyor.
Ve tam bu sırada, bir kısım çalışan —ki çoğu torpille, referansla, siyaset marifetiyle içeri girmiş— çıkmış diyor ki:
“40.009 TL bana yetmiyor.”

Hadi oradan!

Bugün özel sektörde bir baba, sabah 7 akşam 7 çalışıyor, evine 30 bin lirayla dönüyor.
Yeni mezun bir mühendis 35 bin lira maaş bulunca “şükür” diyor.
Diş teknisyeni, hemşire, güvenlik görevlisi… Hepsi sizin yarı şartınızla çalışıyor!

Ama belediye işçisi, ayda 22 gün çalışıp 40.000 TL’yi beğenmiyor.
Üstelik yemek parası 240 TL’ye çıkarılmış, ikramiye sayısı artırılmış, Temmuz’dan itibaren de enflasyon zammı garantilenmiş.

Yani hem garanti gelir, hem sosyal hak, hem düzenli mesai…
Dışarıda bu şartlara sahip olup da şikayet eden yok.
Ama belediyede işler başka!

Çünkü orada başka bir sistem çalışıyor:
SENDİKA AĞALIĞI.

Yıllardır belediyelerin damarına çöreklenmiş bu yapı, işçiyi değil, kendi düzenini koruyor.

O masaya oturup pazarlık yapanlar, aslında kendi siyasi ikballerinin ve sendikal koltuklarının peşindeler.
İşçinin hak arayışını araç yapan bir menfaat düzeni bu.

İşçinin derdiyle değil, “güç kimde” sorusuyla ilgileniyorlar.

Bugün Narlıdere’de yaşanan kriz sadece Başkan Erman Uzun’un değil,
Karabağlar’dan Bornova’ya, Menemen’den Buca’ya kadar tüm belediye başkanlarının yakasından düşmeyen bir prangadır.

**

Bir yanda hizmet vermeye çalışan belediye,
Bir yanda “Ben daha fazlasını isterim” diyen bir sendika-akıl…

**

Peki vatandaş nerede?

Vatandaş çöpünü toplayacak kamyonu bulamıyor,
Su arızasını tamir ettirecek ekibi bekliyor,
Ama belediyenin kasasındaki en büyük gider kalemi hâlâ personel maaşı!

İşte o personelin büyük bölümü, bu ülkenin ekonomik koşullarını ya görmezden geliyor ya da şaşaalı hayallerin peşinde.

Kimse kusura bakmasın!

Devletin ya da belediyenin kapısından içeri giren herkes memur olmadı.
Herkes garanti adam da değil.
Herkes bu ülkenin sırtında yük taşıyor.
Ama herkes bu kadar yüksekten uçmuyor!

Yarın aynı belediyede “ekmek” için sıra bekleyen 100 kişi çıksa,
Bu maaşları koşarak kabul eder.
O yüzden bu mesele bir hak arayışı olmaktan çıkmış,
Açgözlülüğe ve şımarıklığa dönüşmüştür.

Ve herkes bilsin ki:

Belediye bütçesi babalarının çiftliği değil, halkın alın teridir.
O parayı beğenmeyen, buyursun özel sektöre geçsin.
Orada gerçek hayatla tanışır.